Incaruïnes

Hoi allemaal,

Het is alweer even geleden, maar ik leef nog hoor! Bedankt allemaal voor de leuke reacties op m’n vorige blogs. Vind het leuk om te lezen dat jullie allemaal met me meeleven.

Even een kleine update! Ik heb m’n reisschema ietsjes aangepast. Normaal gesproken zou ik afgelopen zaterdag de 13e van Cusco naar Córdoba zijn gevlogen om daar dan verder te gaan met m’n Spaanse lessen. Echter na wat wikken en wegen heb ik besloten om 2 weken minder vrijwilligerswerk te doen en twee weken te reizen. Hierdoor had ik de mogelijkheid om wat bijzondere plekken in Bolivia te bezoeken voor ik afgelopen zondag in Córdoba aankwam. Een m’n volgende blogs zal dan ook over mijn reisje van twee weken gaan.

Ik ben jullie nog een blog over Inca ruïnes verschuldigd, wat jullie nu voor je hebben. Hiermee heb ik m’n belofte over de Inca ruïnes dan ook ingelost. De foto’s upload ik later, moet ze namelijk nog bij elkaar zoeken. Heb al meer dan 2500 foto’s gemaakt.

Mijn blog bestaat uit twee delen. Deel 1 gaat over de ruïnes die ik samen met Felix heb bezocht met het Boleto Turistico. Deel 2 gaat over m’n avonturen in Machu Picchu, de belangrijkste Inca ruïne.

Maar voor dit zal ik jullie een klein stukje over de geschiedenis van de Inca’s vertellen. De Inca’s waren de bewoners van Oost-Peru, Noord-Chile en Bolivia op het moment dat de Spanjaarden arriveerden in Amerika. De Inca’s verloren echter de oorlog met de Spanjaarden, waardoor ze nu niet meer bestaan. De taal van de Inca’s bestaat echter nog wel en wordt ook door heel veel mensen gesproken: Quechua. Eigenlijk is Inca’s niet de goede benaming voor deze bevoling. Inca is namelijk Quechuas voor Koning/Keizer en daar waren er gedurende de Incatijd maar 13 van. De Inca’s zouden eigenlijk Quechuas genoemd moeten worden, naar de taal die ze spraken. De Inca’s worden vaak verward met de Majas. De Majas, die beweerden dat de wereld op 21 december eindigt, leefden echt noordelijker, in Venezuela. Andere inheemse bevolkingen in Peru waren de Nazcas en de Aymaras.

Er bestaan over het algemeen twee verhalen (mythes) over het ontstaan van het Incarijk. De ene zegt dat Manco Capac (de eerste Inca, keizer dus) door god samen met zijn zus (Mama Ocllo, die hij later zou trouwen) op het eiland Isla del Sol in Lake Titicaca gezet zou zijn, waarna hij samen met haar het Incarijk zou stichten. Het andere verhaal ken ik niet zo goed, maar heeft geloof ik iets te maken met een grot bij Pacariqtambo en de kolibrie.

De Inca’s waren heel erg goede bouwers en, naar mijn mening, erg slim voor de tijd waarin ze leefde. Het enige wat ze niet ontdekt hadden was het wiel en het buskruit, waardoor ze later de oorlog van de Spanjaarden zouden verliezen. Het Incarijk groeide in een relatief korte tijd (minder dan een eeuw) uit tot het grootste rijk uit e geschiedenis van de mensheid. Echter de Spanjaarden maakte daar abrupt een einde aan. Na een lange oorlog wonnen zij van de Inca’s, waarna ze de Inca’s zouden gaan uitbuiten in de mijnen. De Spanjaarden lieten de Inca’s namelijk hele dagen werken in de mijnen voor slechts Coca bladeren, meer niet. De Inca’s stemde daarmee in aangezien het Coca blad heilig was en je energie gaf. De Inca’s werkte dus dagen in de mijnen zonder eten, slechts kauwend op Coca bladeren.

Ook verbande de Spanjaarden de religie van de Inca’s: Het Andische geloof. Ze deden dat door overal waar de Inca’s konden kijken kerken neer te zetten, zo staan er alleen in Cusco al 14 kerken. Wat ik zelf heel erg opvallend vind is dat de Peruanen zo verschrikkelijk gelovig zijn, terwijl ze weten dat de Spanjaarden de Inca’s uitbuitte. Ik weet ook wel dat de Inca’s ook geen lieverdjes waren, maar ik snap niet hoe je zo erg kan geloven in het Katholicisme als je weet dat je voorouders zijn gemarteld, gevierdeeld en uitgebuit werden door de ‘brengers’ van het Katholicisme.

Genoeg geschiedenis! In m’n 3e week (ik weet het, dat is al even geleden) heb ik samen met Felix (vrijwel) alle Inca ruïnes in de omgeving van Cusco bezocht. De meeste liggen in de Valle Sagrado de los Inca’s. naast Cusco. De Peruanen pakken het slim aan met de toeristen. Je kan namelijk alleen een kaart kopen voor alle ruïnes in de buurt van Cusco: Het Boleto Turistico. Het is niet mogelijk ze allemaal los te bezoeken met losse kaartjes. Deze Boleto Turistico kost 130 soles en 70 voor studenten. Helaas had ik mijn IJsselcollege kaart niet bij me, waardoor ik geen korting kreeg. Felix had wel zijn middelbare schoolkaart bij zich waardoor hij wel korting kreeg. Ik heb het nog geprobeerd met m’n OV-kaart (die ik om een een of andere reden wel bij me heb), immers niet geschoten is altijd mis. Het ticket was 10 dagen geldig

Ik ga niet alle ruïnes uitgebreid beschrijven, maar zal in grote lijnen wel vertellen waar ze voor dienden.

De eerste Inca ruïne die we bezochten (donderdag) was Ollantaytambo, het verste weg van Cusco. Deze ruïne staat boven op een berg (zoals de meeste) en was een strategisch militair hoofdkwartier, aangezien het over een groot stuk land uitkijkt. Er is een literair waargebeurd werk over een verhaal wat zich hier afspeelde. Het gaat over een Incageneraal die verliefd werd op de dochter van de Inca. De ruïne is verdeeld in twee delen: Een deel met ceremoniële tempels en een deel met huizen en terrassen om gewassen te verbouwen. Bij de ceremoniële tempels is goed te zien hoe goed de Inca’s konden bouwen. Het overgrote deel van de stenen is net zo lang bewerkt tot het naadloos op elkaar aansluit.

Vrijdag bezochten Felix en ik Moray. Persoonlijk vond in Moray een van de meest indrukwekkende ruïnes, gezien de grootte en het nut van de ruïne. Op het eerste gezicht lijkt het op een soort Grieks amfitheater, maar in de Incatijd diende het als een soort landbouwlaboratorium Er zijn 4 grote cirkelvormige terrassen met meerdere ‘verdiepingen’. Deze verschillende verdiepingen hadden allemaal een andere temperatuur vanwege de hoeveelheid zon, schaduw en het hoogteverschil. De verschillende terrassen werden gebruikt om te onderzoeken wat de beste condities waren voor verschillende gewassen. In totaal werden er meer dan 250 verschillende soorten zaden gevonden. Dit is ook een van de redenen dat ik vind dat de Inca’s erg slim waren voor de tijd waarin ze leefde.

Nummer 3 was Pisac, die ik alleen bezocht aangezien Felix een kater had :-P. Pisac is over het algemeen een grote ruïne, al bestaat hij uit allemaal kleine delen verdeeld over bergtoppen. Van woonhuizen tot militaire en ceremoniële tempels en van een tunnel tot de terrassen die je overal kan vinden.

De volgende ruïne die ik samen met Felix bezocht was de ruïne het dichtst bij Cusco: Sacsayhuamán, door toeristen vaak uitgesproken als ‘sexy woman’. Sacsaywomán ligt aan de rand van Cusco en was voor puur militaire doeleinden. Het bestaat uit 3 grote terrassen van 5 meter hoog en 300 meter lang. De grootste stenen hebben een gewicht van 350 ton en ook deze stenen zijn net zo lang bewerkt tot ze naadloos op elkaar aansloten en niet bij elkaar gehouden hoefden te worden door een moddermengsel. De muren zijn zigzaggend, zodat de vijanden altijd met de zijkant van hun lichaam richting de Inca’s stonden.

De volgende dag hebben we een museum over de regionale geschiedenis bezocht, wat erg tegenviel aangezien het voornamelijk over het katholicisme ging in plaats van over de Andische religie of gewoon over de Inca’s.

Donderdag hebben we de overige 3 ruïnes bezocht die dicht bij Cusco liggen: Tambomachay, Puka Pukara en Q’enqo. Tambomachay was met zijn nissen, fonteinen en gangetjes voor water waarschijnlijk een eerbetoon aan de watergod. Puka Pukura was een opslagplaats voor goederen en een militaire uitkijkpost en Q’enqo was een ceremoniële tempel waar offers werden gemaakt aan de zon, de maan en de sterren. Er zijn verschillende geultjes waar in de Incatijd lamabloed of heilig chicha (maisbier waar ik jullie over verteld heb) doorheen liep.

Vrijdag bezochten Felix en ik Tipón. Echter wisten we niet dat er aan de weg naar Tipón gewerkt werd, waardoor we 1,5 uur bergopwaarts moesten lopen om de ruïne te bereiken. Het was het echter waard, want deze hacienda gebouwd door de achtste Incaleider was mooi om te zien. Dit koninklijk paleis bestaat uit kanalen, terrassen en trappen. Vooral de kanalen, ondergrondse aquaducten en watervallen toonden aan dat de Inca’s een hoop kennis hadden over hydraulica.

Zaterdag, tevens de laatste dag van het ticket, heb ik Chinchero bezocht. De Incaruïnes zelf waren niet zo heel erg bijzonder. Dit kwam mede doordat de Spanjaarden een groot deel van de ruïne hebben vernietigd. Wat ik wel erg bijzonder vond is de kerk die de Spanjaarden boven op Incafundamenten hebben gebouwd. Aan de binnenkant prachtig versierd met bloemmotieven en religieuze afbeeldingen. Helaas was het niet toegestaan foto’s te maken en uit respect heb ik maar besloten om niet de gemiddelde Hollandse toerist uit te hangen.

Dat waren alle ruïnes die we hebben bezocht. Persoonlijk vond ik Moray het meest indrukwekkend. Maar de andere ruïnes moeten zeker niet onderschat worden. Vooral de ruïnes met stenen die perfect in elkaar passen. De Spanjaarden schreven zelfs dat er geen mes tussen was te krijgen. Het heeft de Inca’s dagen, zo niet maanden, gekost om de stenen zo te bewerken en naar hun huidige plaats te transporteren. 9 van de 10 keer boven op een berg dus.

Nu het laatste en eigenlijk het meest belangrijke deel van dit blog: Machu Picchu! Er zijn verschillende manieren om Machu Picchu te bereiken. Allen, op de Incapad na, gaan via Aguas Calientes. Aguas Calientes ligt onderaan de Machu Picchu berg en is vernoemd naar de hot springs die er zijn in het dorpje. De meest simpele manier om Aguas Calientes te bereiken is d.m.v. een trein vanuit Cusco. Ook zijn er nog minimaal 3 treks die meerdere dagen duren

Zo is er dus de originele Incatrek. Dit is een weg (of eigenlijk, dit zijn de trappen) die de Inca’s honderden jaren geleden ook liepen. Erg populair en aangezien er max. 500 personen per dag via deze trappen naar Machu Picchu mogen moet je zo’n twee maanden van tevoren reserveren. Een andere manier is via de Salkantaytrek. Dit is een 5 daagse trek over de Salkantay berg (6271m).

Zelf heb ik de Inca Jungle Trek gelopen. Dit is een 4 daagse trek waar je ook 1 dag fietst ipv loopt. Bij de overige treks moet je elke dag lopen en aangezien ik niet echt veel ervaring heb met hiken leek me dat geen geweldig idee.

Ik heb deze trek met 7 andere mensen van de school gedaan: Lotte, Leon, Sarah, Vivian, Dean, Corrina and Elliane. Daarnaast zaten er in onze groep (er gaan meerdere groepen tegelijkertijd weg) nog een Nederlandse vrouw, een Braziliaans koppel (raar stel) en een Australisch trio (erg raar stel). Echter hadden we (De 8 van Amauta school) niet verwacht dat we deze trip met z’n alleen zouden doen. We hadden namelijk bij verschillende organisaties geboekt. Later, maar dat lezen jullie straks, had dit nog een belangrijke rol.

We vertrokken op zaterdag de 6e in Cusco, waar we werden opgehaald door een minivan. Met deze van reden we naar een hoger deel van Cusco om daar onze fietsen, helmen, beschermers en handschoenen op te halen. Nadat deze spullen op/in de bus waren geladen gingen we richting de top van de Abra Malaga. Deze 4316m hoge berg was het begin van ons avontuur.

Aangekomen op de berg werd ik gelijk geconfronteerd met m’n mindere voorbereiding. Ze hadden bij het reisbureau gezegd dat het warm zou zijn tijdens het lopen en ik had dan ook positief m’n korte broek al aangetrokken (en geen lange bij me). Op 4300m boven zeeniveau is dat toch best wel koud… Ik bedacht maar gewoon dat ik m’n benen wel warm zou fietsen. Eenmaal uit de bus moesten we allemaal een fiets, handschoenen en als je dat wilde beschermers pakken. Ik koos ervoor om alleen kniebeschermers te dragen. Deze zaten namelijk voor je hele onderbeen en dat scheelde toch behoorlijk wat betreft de wind. Zo een beetje op het punt van vertrekken begon het te regenen, of miezeren. Aangezien ik geen poncho had schoot ik gelijk de bus weer in. Gelukkig stopte het snel en na een paar groepsfoto’s gingen we dan (eindelijk) de weg op!

We reden op mountainbikes, met meerdere versnellingen en gingen eigenlijk alleen maar bergafwaarts. Ondanks dat we bergafwaarts gingen vond ik dat we niet altijd snel genoeg gingen. Dus besloot ik bij de trappen. Toen ik wilde schakelen ging het natuurlijk mis. Ik ben mijn makkelijke Gazelletje gewend, waarbij ik gewoon kan schakelen zonder te trappen. Kon niet op deze dingen, dus m’n ketting schoot er gelijk af. Geen ramp, we gingen toch bergafwaarts. Pas na een uur besloot ik hem er weer op de zetten, toen moesten we namelijk een stukje echt trappen.

Onderweg hadden we totaal verschillende landschappen gezien. Dit vanwege het hoogteverschil. Zo moet ik eerlijk bekennen dat ik boven aan die berg echt dacht: ‘Waar ben ik in vredesnaam aan begonnen, als ik 4 dagen deze kale landschappen moet aanzien ga ik dat niet volhouden’ Eenmaal op de fiets, kwamen de mooiere landschappen al snel. Het werd snel warmer en groener. Aan het eind fietsen we tussen de groene bananenbomen en konden we meerdere keren aan de zijkant van de weg kleine watervalletjes zien.

We mochten op ons eigen tempo afdalen, en hoefde onderweg niet te wachten op andere, er was immers toch maar 1 weg naar beneden. Ik arriveerde als 1 van de snellere na een uur of 4 en moest dus even wachten. Achteraf gezien had ik geen spijt van mijn korte broek. Ik had halverwege ook m’n kniebeschermers afgedaan, omdat ik ze te warm vond. Waar ik lekker in m’n korte broek stond, stond de rest lekker te zweten in de zon. Het had echter één nadeel: er waren kleine vliegjes/muggen. En deze hadden goed toegang tot mijn benen. Het waren hele kleine beestjes die gemeen beten, want als beten begon het een beetje te bloeden. Geen hevige bloedstromen, maar er kwam gewoon een halve druppen bloed op je huid. Uiteindelijk eindigde ik dus ook met met jas om m’n benen om me te beschermen tegen de vliegjes.

Na een ritje met de bus van ongeveer 30 minuutjes arriveerde we in Santa Maria. We waren dus 3000 meter afgedaald! Daar gingen we wat eten en werden we naar een basic hostel gebracht. Sommige, waaronder ik, gingen raften! Eenmaal aangekomen bij de rivier bleken daar erg veel vliegjes te zijn. Niet fijn als je daar in je zwembroek staat. Raften was leuk, niet super spectaculair, maar was leuk! We moesten halverwege wel even wachten. Ze waren namelijk aan de weg aan het werken en hadden teveel dynamiet gebruikt, waardoor ze een elektriciteitsmast hadden opgeblazen en de kabels zouden in het water hangen. Het leek mij een sterk verhaal, ik zag namelijk nergens een kabel, ook niet op het land, maar het zou waar zijn. Wat wel een leuk bijkomend effect was dat er hierdoor een stofwolk over de rivier ging. Soort special effect zegmaar!

’s Avonds, in m’n bed, had ik wel heel erg last van die vliegenbeetjes, het jeukte namelijk verschrikkelijk.

De volgende dag was in mijn ogen de zwaarste dag. We hebben in totaal zo’n 7 uur gelopen! Onze guide heeft ons onderweg wat verteld over de flora en fauna (we liepen langs veel Coca velden) en we hebben over oude Incatrappen gelopen. Dit waren echter niet de trappen van de originele Incatrek. Aan het eind van de middag kwamen we aan bij hot springs (ja, daar zijn er veel van hier) waar we ongeveer een uurtje hebben verbleven. We verdachten deze hot springs er echter wel van dat ze nep waren, want ze waren lauw en er was nergens stromend water. Na nog af te zijn gezet door onze guide en taxi (we betaalde met z’n allen 5x de normale hoeveelheid voor een taxi) kwamen we aan bij een erg basic hostel. Ik had zelf erg veel last van m’n voeten. Ze jeukte nog steeds heel erg en ze waren (mede door het vele lopen) volledig opgezwollen.

De volgende ochtend was er de mogelijkheid om te zip-linen. Aangezien het regende en er laaghangende bewolking was besloot ik om dit niet te doen. Had geen zin om nog een halve dag in natte kleren te moeten lopen. Nadat we degene die wel gingen hadden opgehaald en naar een klein plaatsje genaamd Hydoelectric. Daar lunchten we, waarna we 3 uur langs het spoor naar Aguas Callientes liepen. Onderweg hebben we hele mooie natuur gezien en heb ik dus ook wat mooie foto’s geschoten.

Aangekomen in Aguas Callientes, een klein dorpje onder aan de Machu Picchu berg, kwam de aap uit de mouw. Ik heb jullie verteld dat wij acht van Amauta niet allemaal bij dezelfde organisatie hadden geboekt. Ook de andere stellen bleken niet bij dezelfde organisatie te hebben geboekt. De organisaties verkopen de Jungle Trek dus blijkbaar allemaal, maar organiseren ze samen. Waarschijnlijk om de kosten de beperken. Wij (Lotte, Leon, Sarah en ik) hadden wel iets meer betaald dan de rest, maar waren toch veruit het beste uit. Zo hadden wij het beste hotel in Aguas Callientes (met warme douches), klopte onze Machu Picchu tickets en hadden wij een betere trein terug naar Cusco. Er waren mensen in onze groep die een verkeerde naam of een verkeerd paspoortnummer op hun Machu Picchu ticket hadden of ze hadden geen Huayna Picchu op hun ticket terwijl ze dit wel geboekt hadden. Huayna Picchu is een extra gedeelte van Machu Picchu, wat je voor 10 dollar extra kan boeken. Het is een kleine, maar leuke klim, die maar 400 mensen per dag mogen doen en dus snel vol is.

’s Avonds heb ik lang gedoucht, hebben we met z’n allen gegeten en hebben we even door Aguas Callientes gelopen, voor we vroeg naar bed gingen. De volgende ochtend moesten we namelijk al om half 4 op. We wilde namelijk bij het openen van Machu Picchu bij de ingang zijn. We hadden om half 5 aan de rand van Aguas Callientes afgesproken, om naar boven te lopen. Om 10 voor 6 kwamen we daar na 1600 traptreden aan. 10 minuutjes voor de poorten open gingen. Echter, Machu Picchu bevond zich nog volledig in de wolken en het leek of we voor niets waren gekomen.

We kregen onze rondleiding door Machu Picchu en gedurende deze 2 uur begon het al behoorlijk bij te trekken. Zelf vond ik dit behoorlijk fascinerend. Om 6 uur is het gewoon volledig in de wolken, dan word het langzaam minder en zodra de eerste zonnestralen door de mist dringen gaat het rap. Dan zijn de wolken zo weg! Dit verdwijnen/wegwaaien van de wolken was prachtig om te zien! Om een uur of 10 (denk ik) bevond het zich in de stra-len-de zon! Ik ben 6 weken in Cusco geweest en mijn dag in Machu Picchu, was zonder enige twijfel m’n beste wat betreft het weer. We troffen het echt!

Tijdens het rondlopen in Machu Picchu heb ik zoveel mogelijk bekeken. Het enige wat ik niet heb kunnen bekijken (vanwege de tijd en energie die ik nog over had) waren the Incabridge en the sungate. Verder heb ik werkelijk waar alles gezien: the guardhouse, the main gate, the temple of the three windows, the cermonial rock, the main square, the temple of the Condor, the fountains, the temple of te sun, the storage houses en alles wat ik ben nu even vergeet. Maar natuurlijk ook Huayna Picchu. Het was een pittige klim, met zelfs een kleine tunnel, maar het was het zeker waard. Wat een prachtig uitzicht! Jullie zullen het zien, het wat adembenemend!

Na Machu Picchu gingen we terug naar Aguas Callientes om onze laatste spullen op te halen en wat te eten, voor we met de trein en bus terug gingen naar Cusco. We kwamen rond een uur of 11 aan en ik moet eerlijk zeggen, ik was volledig gesloopt. Het was erg zwaar, maar het was het zeker waard. Het was zonder enige twijfel een van de mooiste, zo niet het mooiste, wat ik ooit heb gezien. Zeker als je de verhalen erachter weet en uit welke tijd het stamt!

Dat was hem dan! Het is veruit m’n langste blog, maar ik hoop dat jullie hem leuk vinden. Ik hoor van jullie en jullie van mij,

Groetjes uit Cordoba!
Wouter